Ana Dilini Konuşmak İmandandır.
Bir gün köyün yaşlı Thamadelerinden Mole Yakup Efendi bahçesinde yetiştirdiği sebzeleri sularken, bahçe duvarının arkasında oynayan çocukların hep Türkçe konuştuklarını fark etti. Oysa köydeki bütün çocuklar hep Adıǵabze konuşurdu. Oynayan çocukların arasında kendi torunu da vardı. Bu durum Yakup Efendinin çok tuhafına gitmişti. Hemen torununa seslendi.
- “Yavrum neden Türk’çe konuşuyorsunuz” diye sordu. Küçük çocuk,
- “Dede Cami Hocası hepimize Adıǵabze konuşmayı yasakladı.” dedi.
Köy imamı çocuklara camide Kur’an kursu veriyordu. Bundan da bütün köy halkı son derece memnundu. Yakup Efendi etrafında din âlimi olarak bilinen ve herkesin saygı duyduğu bir insandı. Neredeyse ömrünün tamamını dinini öğrenmeye, öğretmeye, yaşamaya, yaşatmaya adamış inançlı bir insandı. Arapçayı da çok iyi biliyordu. Hemen hemen bütün dini kitapları okumuş evi de bir kütüphane gibiydi.
Yakup Efendi o gün ikindi namazını camide kıldı ve namaz sonrası cemaat yavaş yavaş dağıldıktan sonra imam efendiye,
- “Hoca şu minareden kendimi aşağı atıp öldürsen ne olur?” dedi. Hoca
- “Aman Yakup Efendi siz benden daha iyi bilirsiniz. Tabiî ki günah olur.” diye cevap verdi. Bunun üzerine Yakup Efendi,
- “Neden günah olurmuş” diye sordu. Hoca,
- “Bizim dinimizde insanın kendini öldürmesi büyük günahtır. Allah’ın verdiği canı yine onun ebedi sahibi Cenabı Allah alır.” deyince Yakup Efendi hiddetlendi ve
- “Be adam o halde sen kim oluyorsun da Cenabı Allah’ın bize verdiği dili sen geri almaya kalkıyorsun. Sen bilmez misinki dil; Allahın varlığının, kudretinin en büyük delilerindendir ve bir insanın ana dilini konuşması imandandır.” dedi.
Yakup Efendinin bu beklenmedik çıkışı karşısında imam ne diyeceğini bilemedi ve yaptığı hatayı anladı.
Yılmaz DÖNMEZ
Şubat 2002-ANKARA
